گله های خاطره

چوپان ذهن

 

گله های خاطره را

 

به چرا آورده است

 

و دلم نی لبکی است که غروبها می خواند

 

محزون و دلنشین

کسی آواز نی مرا نمی فهمد

 

کسی بغض ها و دردها را نمی بیند

 

ستاره های خاطره ام می گریند

 

کسی اشک ستاره را نمی بیند

 

دل من محفظۀ تنگی از خاطرات است