وقتی بزرگ میشی

وقتی بزرگ میشی ، دیگه خجالت می کشی به گربه ها سلام کنی و

برای پرنده هایی که آوازهای نقره ای می خونند دست تکون بدی.. .

وقتی بزرگ میشی ، خجالت می کشی دلت برای جوجه قمری هایی

که مادرشون برنگشته شور بزنه.

فکر می کنی آبروت میره اگه یه روز مردم - همونهایی که خیلی بزرگ شده اند -

دلشوره های قلبت رو ببینند و به تو بخندند...

وقتی بزرگ میشی ، دیگه خجالت می کشی پروانه های مرده ات رو خاک کنی

براشون مراسم روضه خونی بگیری و برای پرپر شدن گلت گریه کنی. ..

وقتی بزرگ میشی، خجالت می کشی به دیگران بگی که صدای

قلب انار کوچولو رو میشنوی و عروسی سیب قرمز و زرد رو دیدی و

تازه کلی براشون رقصیده ای. ..!

وقتی بزرگ میشی ، دیگه نمی ترسی که نکنه فردا صبح خورشید نیاد ،

حتی دلت نمی خواد پشت کوهها سرک بکشی و خونه خورشید رو از نزدیک ببینی ...

دیگه دعا نمی کنی برای آسمون که دلش گرفته،

حتی آرزو نمی کنی کاش قدت می رسید و اشکای آسمون رو پاک می کردی. ..

وقتی بزرگ میشی ، قدت کوتاه میشه ، آسمون بالا می ره و

تو دیگه دستت به ابرها نمی رسه و برات مهم نیست که توی کوچه پس کوچه های

پشت ابرها ستاره ها چی بازی می کنند .

اونا اونقدر دورند که تو حتی لبخندشونم نمی بینی و

ماه - همبازی قدیم تو - اونقدر کمرنگ میشه که اگه تموم شب رو هم دنبالش بگردی

پیداش نمی کنی ...

وقتی بزرگ میشی ، دور قلبت سیم خاردار می کشی و

در مراسم تدفین درختها شرکت می کنی و

فاتحۀ تموم آوازها و پرنده ها رو می خونی و

یه روز یادت می افته که تو سالهاست چشمهات رو گم کردی و

دستات رو در کوچه های کودکی جا گذاشتی.

اون روز دیگه خیلی دیر شده ...

فردای اون روز تو رو به خاک میدهند و می گویند : " خیلی بزرگ بود "

ولی تو هنوز جا داری تا خیلی بزرگ بشی ، پس بیا و خجالت نکش و نترس

مطلب فوق از دوست خوبم سحر می باشد.