مراتنهای تنها با دلی غمگین رها کردی؟
گذشتی نرم نرمک ازنگاهی مانده در باران
توباچشمان سرگردان چرا اینگونه تا کردی؟
تمام شعرهایم رابرایت یک به یک خواندم
بگو دیوان شعرم راچرا ماتم سرا کردی ؟
وگفتی زیر لب رفتم بمان با درد تنهایی
ندانستی غمی شیرین برایم دست وپا کردی؟
همین امشب دلم میمیرد از احساس تنهایی...
چه می داند کسی شاید به مرگم ا عتنا کردی
بهمن قبادی – هفت نوامبر دو هزار و نه
دلم برای کسی تنگ است
که چشمهای قشنگش را
به عمق آبی دریا می دوخت
و شعر های قشنگی چون پرواز پرنده ها می خواند
دلم برای کسی تنگ است
کسی که خالی وجودم را از خود پر می کرد
و پری دلم را با وجود خود خالی
دلم برای کسی تنگ است
کسی که بی من ماند
کسی که با من نیست
دلم برای کسی تنگ است
که بیاید
و به هر رفتنی پایان دهد
دلم برای کسی تنگ است
که آمد
رفت
.... و پایان داد
کسی که من همیشه دلم برایش تنگ می شود
....کسی که دوستش دارم ....
عاشقانــــــه همیشـــــــه تا ابد تاخود خداونـــــد!
د..لم برای تو تنگ است...
بی تو تنهاترینم
دیشب با جاده حرفها زدم...
جاده ای که بین ما فاصله انداخت! جاده ای که تو را از من گرفت! یا مرا از تو!! نمیدانم
اما...کاش هیچگاه مرا به خود نخوانده بود
کاش میگذاشت،چون کودکی در آغوش گرمت بیاسایم
کاش مرا با غربت آشنا نکرده بود
کاش طعم جدایی از تو را هیچگاه نمیچشیدم
کاش مرا باز گردانند...کاش صدای التماسم را بشنود
کاش بی قراریم را ببیند...کاش کمی مهربان تر شود
عزیز من! امشب تو را آرزو دارم
امشب هوای پاک تو را برای نفس کشیدن کم دارم
امشب نوای دلپذیر آوای تو را میخوانم امشب...بی تو بودن را با تمام وجود احساس میکنم
امشب با قاصدک خیال همراه میشوم...شاید مرا به تو رساند
امشب نفسهایم...حرفهایم...اشکهایم...عشقم...و همه وجودم برای توست
برای تو،که عزیزترینی
برای تو مهربانم
ببخش که همه دلتنگیست
که جز دلتنگی برایت چیزی ندارم
بپذیر از این سفرکرده
که جز تو آرزویی ندارد
می جود زنجیر ها دستان مجروح مرا
خواب می بینم که توفان سیاهی می برد
خصم عاصی را نه، آری، عصمت نوح مرا
خواب می بینم که درخون ها رها شان کرده اند
آخرین قصّاب آهو های مذبوح مرا
خواب می بینم که دفتر های شعرم مرده اند
می برد مرداب ماتم های مشروح مرا
می پرم از خواب، در بسته است دورم تیرگی است
می خورد دیوار ها دیوار ها روح مرا