آه ای مسافر من ...
ای جدا ناشدنی ...
گامت را آرام تر بردار... از برم آرام تر بگذر ...
آه که نمیدانی ... سفرت روح مرا دو نیمه خواهد کرد...
و شگفتا که زیستن با نیمی از روح تن را می فرساید ...
بگذار بدرقه کنم واپسین لبخند و نگاه دلنشینت را
مسافر من ... فراق صاعقه وار را بر نمی تابم ...
جدایی را لحظه لحظه به من بیاموز... آرام تر بگذر ...
وداع طوفان می آفریند... اگر فریاد رعد را در طوفان وداع نمی شنوی
باران طوفانی را که می بینی؟
من چه کنم ؟ تو پرواز می کنی و من پایم به زمین بسته است ...
اما نمی دانی ...در نبود تو از خود تهی می شوم ...
بی تو نه زمان برایم معنا دارد و نه رسیدن به آرزوهایم...