من با تو خو گرفتم از خنده ات شکفتم

                                             آسیمه سر رسیدی از غربت بیابان
                                             دل خسته دیدمت از آوار خیس باران

                                          وامانده در تبی گنگ ناگه به من رسیدی
                                         من خود شکسته از خود در فصل نا امیدی

                                          در برکه ی دو چشمت نه گریه و نه خنده
                                          گم کرده راه شب را سرگشته چون پرنده

                                          من ره به خلوت عشق هرگز نبرده بودم 
                                          پیدا نمی شدی تو شاید که مرده بودم

                                         من با تو خو گرفتم از خنده ات شکفتم
                                         چشم تو شاعرم بود تا این ترانه گفتم

                                            در خلوت سرایم یک باره پر کشیدی
                                                 آنگاه ای پرنده بار دگر پریدی

 

من از خدا همه خوبها را برای تو خواستم...

شاید که بی تو با تو باشم

…اما شکستم من تو را در خود

تا باورت آید که من رفتم نه بی تو

شاید که بی تو با تو باشم

اما نه با تو بی تو بودن را

از آینه هرگز نترسیدم

تا چهره ات اشکم بپوشاند

دیری است جا مانده ام در وادی انکار

تا شانه هایت باورم را کور خوانند

از تو به جای تو گله مندم

تا راز رفتن را

در این سفر ،بی همسفر خوانی

اما؛ نه انگاری که تو خوابی ،

چیزی جز آنچه می خواهی نمی بینی

اما دریغ از من که میبینم

هر چه تو میخواهی

هر چه محالات است

هر چه جدا از من؛

با تو حقیقت داشت

تو باورت را خوب خشکاندی

من؛

    باورم

            اندیشه ام خالی ست

من از توهم می گریزم؛

                                           لیک ؛

ماندن برایم حکم پریشانی ست

من می روم بی تو

تا تو رسی در خود

  شاید که با رفتن ؛                                                     

                عشق تو با من مرد…

من می مانم و یاد تو و دلی پر درد.

وقتی شب آرام آرام به خلوت خاموش من پا می گذارد
ومن در ستاره باران خدا ستاره تو راندارم....
لبخند شیرین ترا ندارم....
حضور آرامت مدتهاست در کنارم نیست
وقتی دلتنگ تو ام اما چشمانت نیست تابی قراری مرا در خود گم کند
وقتی ماه رویت در تاریکی این شبها بی فروغ است
وقتی رقص گیسوانت را در سر انگشتانم ندارم
وقتی نوازش دستان مهربان وگرمت را ندارم
وقتی نگاه معصو مانه ات را برای همیشه به خاطره ها سپرده ام
وقتی تنهای تنهایم و یاد تو تنها مهمان شبهای بی صبح من است.....
من میمانم و یاد تو و دلی پر درد
سفره ای از عشق و غزل....
و شمعی که به یاد چشمان روشنت تا صبح می درخشد در خیالم ....
برایت کلبه ای در سبزترین خلوت دنج خدا می سازم ...
و با خواهش نگاهم تو را به این ضیافت عاشقانه می خوانم
به دستان لطیف و کوچکت هزاران بوسه می زنم
نیاز دلم را با ناز نگاهت پیوند می زنم هزاران گلبرک شقایق را نثار لبخند نگاهت می کنم
و با تو تا اوج آبی عشق پرمی کشم
با ز هم هوا پر از شعرو غزل و قاصدک است
تو را می خوانم
غزلهای خاموش دلم را بی دغدغه تا بلندای وجود فریاد می زنم
دوستت دارم...
دوست دارم....
دوستت دارم

با همهء وجود و با همهء عشــــــــق ، دوستت دارم

با من چه کردی که این گونه در اضطراب با تــــــو بودن پلک بر هم می زنم ... ؟
یادت هست روزی را که قرار گذاشتیم دچارت نشوم ؟
چه شد نمی دانم  ...
جسارت دستان من بود یا مهربانی دستان تــــــو  ...
نمی دانم ! هر چه هست دوستش دارم  ...
تقصیر من نبود که که قرار را گذاشتم بر « بیقراری  » ...
شاید تقصیر « چشمهای تــــــو » بود که دلم را به لرزه در آورد یا شاید هم تقصیر گونه های مهربانت با همان لبخند همیشگی  !
تقصیر هر کدام باشد محکوم نیستند
فقط و فقط بیشتر دوستشان دارم  !
هیچکس از جنس ما نبود ، اینچنین که هستم  !
نمی گویم صمیمی، نمی گویم پاک ، نمی گویم خوب  ...
ولی به خدا قسم ، قسم به نان و نمک، به چشمهای قشنگِ تو  ...
اندازهء هر چه دل ِ تنهایی ات بخواهد

عکس های زیبا از روستای امام زاده محمد.

دوستای گلم چند روز پیش وقتی از فیروزآباد داشتم به سمت فراشبند می آمدم یک دفعه روستای امام  زاده محمد را دیدم که خیلی جالب بود برام. که این موقع تابستون اون هم توی جنوب کشور جایی به این سرسبزی باشه .