با همهء وجود و با همهء عشــــــــق ، دوستت دارم

با من چه کردی که این گونه در اضطراب با تــــــو بودن پلک بر هم می زنم ... ؟
یادت هست روزی را که قرار گذاشتیم دچارت نشوم ؟
چه شد نمی دانم  ...
جسارت دستان من بود یا مهربانی دستان تــــــو  ...
نمی دانم ! هر چه هست دوستش دارم  ...
تقصیر من نبود که که قرار را گذاشتم بر « بیقراری  » ...
شاید تقصیر « چشمهای تــــــو » بود که دلم را به لرزه در آورد یا شاید هم تقصیر گونه های مهربانت با همان لبخند همیشگی  !
تقصیر هر کدام باشد محکوم نیستند
فقط و فقط بیشتر دوستشان دارم  !
هیچکس از جنس ما نبود ، اینچنین که هستم  !
نمی گویم صمیمی، نمی گویم پاک ، نمی گویم خوب  ...
ولی به خدا قسم ، قسم به نان و نمک، به چشمهای قشنگِ تو  ...
اندازهء هر چه دل ِ تنهایی ات بخواهد