شعر تنهایی
مسافر غریب | شنبه, ۳۰ شهریور ۱۳۸۷، ۰۴:۵۴ ب.ظ |
۱۲ نظر
توی آسمون دنیا هر کی یه ستاره داره
چرا وقتی نوبت ماست آسمون جایی نداره؟
واسه من تنهایی درده درده هیچ کسو نداشتن
هر گل پژمرده ای رو تو کویر سینه کاشتن
دیگه باور کردم اینو که باید تنها بمونم
و تا لحظه مرگم شعر تنهایی بخونم
- ۸۷/۰۶/۳۰
شعرتون فوق العاده بود
تبریک بهتون میگم وبلاگی سراسر شاعرانه دارید.