آسمان کبود

زمستان ملال انگیز بگذشت

بهاران خنده بر لب آشنا کرد

بهارم ، دخترم صحرا هیاهوست

چمن زیر پر و بال پرستوست

کبود آسمان همرنگ دریاست

کبود چشم تو زیباتر از اوست

بهارم ، دخترم نوروز آمد

تبسم بر رخ مردم کند گل

تماشا کن تبسم های او را

تبسم کن که خود را گم کند گل

بهارم ، دخترم دست طبیعت ،

اگر از ابر ها گوهر ببارد ،

و گر از هر گلش جوشد بهاری ،

بهاری از تو زیباتر نیارد .

بهارم ، دخترم چون خنده صبح

امیدی می دهد در خنده تو

به چشم خویشتن می بینم از دور

بهار دلکش آینده تو