بای واسه همیشه!!!

 وقتی کسی رو نداریم که دوسش داشته باشیم، در به در دنبال یکی میگردیم. همینجوری میگذره و به یکی بر میخوریم که احساس میکنیم که میشه دوسش داشت. پیش خودمون میگیم هیچ وقت تنهاش نمیذارم! اگه بتونیم باهاش دوست بشیم،انگار که دنیا رو بهمون دادن. اون روزای اول خیلی خوشحالیم چون یکی که حس میکنیم دوسش داریمو به دست آوردیم. همینطوری میگذره... تا اینکه میفهمیم طرف هم به ما علاقه مند شده و یه جورایی ما رو میخواد. اونوقته که به عشقمون شک میکنیم و میگیم نکنه اونی که میخوام نباشه؟! اونوقته که بهونه گیریا شروع میشه: دوستم نداری...دروغ میگی... من تورو نمیخوام... من دوست ندارم... احساس میکنم که همش یه دلبستگی موقتی بود و بس!... من و تو به هم عادت کردیم و هیچ وابستگی در کار نیست!اگه چند وقت بدون هم باشیم همه چی فراموشمون میشه...
آخرشم چون دنبال یه بهونه ایم، با یه چیز ساده همه چیز رو تموم میکنیم و بای واسه همیشه!!!