غم من نخور که دوری برای من شده عادت

ای به داد من رسیده تو روزای خود شکستن      

                                      ای چراغ مهربونی تو شبای وحشت من

 ای تبلور حقیقت توی لحظه های تردید

                               تو شبو از من گرفتی تو منو دادی به خورشید

اگه باشی یا نباشی برای من تکیه گاهی

                                میون این همه دشمن تو رفیقی جون پناهی

یاور همیشه مومن تو برو سفر سلامت

                                غم من نخور که دوری برای من شده عادت

ناجی عاطفه من شعرم از تو جون گرفته

                                    رگ خشک بودن من از تن تو خون گرفته

وقتی هر ثانیه شب تپش هراس من بود

                             وقتی زخم خنجر دوست بهترین لباس من بود

تو با دست مهربونی به تنم مرهم کشیدی

                                   برام از روشنی گفتی پرده شب و دریدی

ای طلوع اولین دوست ای رفیق آخر من

                                   به سلامت سفر خوش ای یگانه یاور من

مقصدت هر جا که باشه هرجای دنیا که باشی

                               اون ور مرز شقایق پشت لحظه ها که باشی

خاطرت باشه که قلبت سپر بلای من بود

                                   تنها دست تو رفیق دست بی ریای من بود