روزگار سیاه امروز ما

ما را به رخت و چوب شبانی فریفته است

این گرگ سالهاست که با گله آشناست

آن پارسا که ده خرد و ملک رهزن است

آن پادشاه که مال رعیت خورد گداست

برقطره سرشک یتیمان نظاره کن

تا بنگری که روشنی گوهر از کجاست